De gele hesjes drukten ons de voorbije maanden nog eens met de neus op de feiten: het leven in ons land is alweer een pak duurder geworden. Vooral de huurprijzen en de prijzen van water, gas, elektriciteit en brandstof zijn het afgelopen jaar fors de hoogte ingegaan. De gevolgen hiervan voor mensen met lage inkomens zijn groot. Mensen houden steeds minder middelen over om van te leven. Sommigen bouwen energieschulden en huurachterstallen op, anderen stellen doktersbezoeken uit, nog anderen zetten de verwarming lager dan goed voor hen is. Heel wat mensen vinden door hun financiële zorgen niet langer de veerkracht om iets van hun leven te maken. Ook in onze stad wordt intussen 1 op 4 kinderen geboren in een gezin in armoede.
Gelukkig kunnen mensen in financiële moeilijkheden in Sint-Niklaas rekenen op een aanvullende steun vanuit het OCMW. De voorbije bestuursperiode hervormden we deze steun tot een echt volwaardig bestaansminimum, rekening houdend met de effectieve gezinssituatie en de werkelijke kosten (evoluties). We trokken hiervoor jaarlijks bijna een half miljoen euro uit, de grootste investering ooit in de geschiedenis van de sociale dienstverlening. Op die manier wilden we vermijden dat mensen omwille van een gebrekkig inkomen in de schulden zouden geraken door bijvoorbeeld huishuur of energie niet langer te kunnen betalen. En garandeerden we hen een menswaardig bestaan.
In principe bestaat er dus een soort “stedelijke inkomens-bescherming” die mensen financieel uit de armoede en de bestaansonzekerheid kan halen. Alleen stellen we vast dat het bereik ervan zich beperkt tot het “klassieke” OCMW-cliënteel, of anders gezegd tot die mensen die hun weg naar het Welzijnshuis vinden. Afgaande op de laatste kwartaalcijfers zien we dat ca. 460 mensen gebruik maken van het nieuwe systeem van aanvullende steun. Toch zijn er vermoedelijk een paar duizend huishoudens met een inkomen onder de armoederisicodrempel in onze stad en bereiken we dus slechts het topje van de ijsberg. Immers, àlle mensen met een gebrekkig inkomen -en heus niet alleen leefloners of uitkeringstrekkers- komen in aanmerking voor de bijpassing, al beseffen ze dit zelf niet altijd.
Een brede communicatie via verschillende kanalen (stadskroniek, welzijnsmagazine, ..) zou al deze mensen kunnen overtuigen om de stap naar het Welzijnshuis te zetten en er (eventuele) rechten op aanvullende steun te laten onderzoeken. Wie rechten opent, kunnen we de nodige zuurstof geven om hun leven opnieuw in handen te nemen. Wie geen rechten opent, kunnen we in het Welzijnshuis in elk geval ondersteunen met tips & tricks rond energiebesparing, groepsaankopen, gezonde en goedkope maaltijden, budgetvriendelijke adressen, … en/of een goed gesprek met onze medewerkers.
Op die manier halen we meer gezinnen uit de inkomensarmoede, enkel en alleen door hun rechten maximaal uit te putten op basis van een bestaand systeem dat we beter kenbaar maken. En we verhogen in één klap het bereik van onze sociale dienstverlening en dat van ons brede welzijnsaanbod. Op zijn best brengen we dit aanbod zelfs mobiel -bijvoorbeeld via een welzijnsbus- in wijken en buurten zodat we een maximaal aantal mensen bereiken.
Zal dit voorstel de armoede de stad uit helpen? Dit alleen zal in elk geval niet voldoende zijn. Verschillende overheden zullen moeten samenwerken om dit probleem bij de wortel aan te pakken. En binnen de eigen stedelijke bevoegdheden is nood aan een écht masterplan met huisvesting, werk, energie en onderwijs als doeltreffende hefbomen in de strijd tegen armoede.
Maar intussen mogen we niet blind blijven voor de koopkrachtproblemen van vandaag. Buiten het kostenplaatje is er niets wat rechtvaardigt dat honderden gezinnen vandaag een bestaand recht mislopen, enkel en alleen omdat ze van het bestaan ervan niets afweten. En zelfs het kostenplaatje zou eigenlijk geen argument mogen zijn. Want elk mogelijk budget verbleekt bij de kost van 1 op 4 kinderen die in onze stad moeten opgroeien in armoede.
Waar wachten we eigenlijk nog op?
Foto: protestactie op de Grote Markt n.a.v. de Werelddag van verzet tegen armoede en sociale uitsluiting.